Φουσκοδεντριά

Μεγάλωσαν οι μέρες. Πολύ.

Δε μ' αρέσει πιά τόσο πολύ το μεσημεριανό χουζούρι στον καναπέ.

Πασαλείβομαι με λάσπες. Κλαδεύω. Φυτεύω. Μεταφυτεύω. Σπέρνω.

Και η Νίνα, στο μυαλό μου. Μιά Νίνα ολόδική μου, που περιμένει ανυπόμονα να της δώσω μορφή.

Οι μέρες όμως μεγαλώνουν όλο και πιό πολύ.

Και η βανιλιά μου φορτώθηκε άνθη. Κουβαλάω σκάλα, την αραιώνω, την κονταίνω, την προετοιμάζω για τα καλοκαιρινά της πανηγύρια. Σειρά έχει η βερικοκιά, καθυστερεί λίγο αυτή να μου στολιστεί, άστην γι'αργότερα λέω, να προλάβω να γράψω για τη Νίνα, που κλωτσάει σα μωρό μές στη κοιλιά.

Γιατί;

Γιατί, δε μαζεύεται το ρημάδι το μυαλό.

Η Ζήρια, στο βάθος, κρατάει το χιόνι της επιδεικτικά. Κοροϊδεύει τη βανιλιά μου, την ανυπόμονη. Η φύση παίζει το παιχνίδι της. Χωρίς αγωνία. Κούκος μονός, ανοιξιάτικος, σε δύο ταμπλό. Λευκά ταμπλό και τα δυό. Χιόνι. Ανθος. Παιχνίδι για το παιχνίδι. Κερδίζει πάντα ο κύκλος της ζωής.

Και μιά Νίνα που επιμένει.

Γιατί;

Ο κήπος έχει γεμίσει αγριόχορτα και τσουκνίδες. Βάζω προγράμματα. Να μαζέψω τις τσουκνίδες, να φτιάξω τσουκνιδόζουμο, να ραντίσω τα δέντρα. Να ρίξω λίπασμα. Ν' αραιώσω τ' αγιοκλήματα, έχουν γίνει πολύ επιθετικά, να δώσω σχήμα στη μουριά, σαν ανάποδη ομπρέλα. Δε σε περιμένουν τα φυτά. Εχουν τη δική τους βιασύνη.

Κι' η Νίνα, τη δική της.

Περίμενε! Η άνοιξη δεν περιμένει. Εχει εγκατασταθεί για τα καλά εδώ έξω, γίνεται βουή και χέρι που με τραβάει απ' τη φούστα.

Σα φούσκα το νοιώθω το μυαλό μου. Στις πολλές προσλαμβάνουσες, τα χάνω. Θέλω να χώσω τα μούτρα μου στο χώμα και να φτύσω τη Νίνα απο μέσα μου. Να κάτσω κάτω απ' τη γυμνή αμπέλοψη και να τη παρακολουθώ να "σκάει μύτη" μέσα απ' τη γή. Η Νίνα μου. Σα μαργαρίτα.

Τα δάχτυλά μου κατατρυπημένα απο τους κάκτους. Πατάω τα πλήκτρα και πονάνε. Πάντα με πόναγε η άνοιξη. Με κατατρόπωνε. Ποτέ δε τα κατάφερα να τη προλάβω. Επαιρνε φόρα κι' έτρεχε με τη καρδιά μου παραμάσχαλα, λαχάνιαζα να τη κυνηγάω. Μάταια. Εμενα πίσω κι' έβλεπα. Μιά τεράστια καρδιά που άνθιζε έξω απο μένα. Ποτέ δε τα κατάφερα να τη χωρέσω. Αν τη χώραγα ποτέ, θά'μοιαζα με δέντρο που πεθαίνει απο την ευωδιά του.

Εχουμε και λέμε λοιπόν...

Κλάδεμα, λίπασμα, φύτεμα, ράντισμα.

Νίνα, περίμενε...

Η άνοιξη πάλι μου κλείνει το μάτι. Γι' άλλη μιά φορά θα μου κλέψει τη καρδιά. Πώς θές να σε σχηματίσω χωρίς καρδιά και μυαλό λαχανιασμένο;

Κι' αυτές οι μέρες, μεγάλωσαν τόσο πολύ!

Δεν τις χωράνε ούτε τα παράθυρα...