Η δικιά μου Νέα Υόρκη

Τηγανίζω μπακαλιαράκια Κορινθιακού και το μυαλό ταξιδεύει στον Ατλαντικό.

Αγναντεύει το βλέμμα μου απο το μαγικό παράθυρο της κουζίνας ελιές και κυπαρίσια, αλλά αυτό που βλέπει τελικά δεν είναι ελιές, δεν είναι κυπαρίσια, είναι δέντρα μεγάλα χωρίς όνομα, ανήκουν στους δρόμους και στους ανθρώπους που γεμίζουν τους δρόμους, δεν τους χρειάζεται το όνομα, κανείς δεν τα ρωτάει πώς τα λένε, είναι μόνο δέντρα, κι' αντί για φύλλα ντύνονται λαμπιόνια, χιλιάδες λαμπιόνια λευκά και κίτρινα, λές κι' υπάρχουν για να καρποφορούν φώς εορταστικό κάθε χρόνο, τέτοια εποχή.

Η Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα δημιουργεί Χριστούγεννα. Τα επιβάλλει. Και το κραυγάζει. Και το πιστεύει.

Η Νέα Υόρκη μεταμορφώνει τον καταναλωτισμό των κατοίκων της σε χριστουγενιάτικο πανηγύρι, και δεν αφήνει κανέναν να αναρωτηθεί πώς γίνεται αυτό. Ετσι είναι η Νέα Υόρκη. Υποδέχεται με τον ίδιο ενθουσιασμό σχιστομάτες και ροδομάγουλους Τεξανούς. Βάζει σε πειρασμό τουρίστες Ευρωπαίους και απερίγραπτες χρωματιστές γιαγιάδες απ' το Οχάϊο. Κάνει "seduced" τους Νεοϋορκέζους κι' αφήνει έκπληκτους τους Αυστραλούς γελαδάρηδες να χαζεύουν το θαύμα των Χριστουγέννων μπροστά στις βιτρίνες του Macy's. Η Νέα Υόρκη καταφέρνει να μεταλλάξει ένα χάμπουργκερ στο Hard Rock Cafe' σε ένα delicious Christmas Eve meal!

Τα μπακαλιαράκια τσιτσιρίζουν. Κι' εγώ δεν μυρίζω τη ψαρίλα. Spare ribs μυρίζω. Και chicken wings με barbecue sauce...

Γυρίζω τα ψάρια στο τηγάνι. Να τελειώσω. Να φάμε. Να βγώ. Μιά βόλτα στη Μάντισον. Δεν έχει ώρα η Μάντισον. Η Μάντισον υπάρχει για να ζεί όλο το εικοσιτετράωρο. Το πρωί ζεί για τους εργαζόμενους. Το μεσημέρι για τους τουρίστες. Το απόγευμα για τα παιδιά. Το βράδυ γεμίζει μακριά παλτά μαύρα και φίνα κασκόλ. Γεμίζει μπότες ακριβές και γυαλιστερά ανδρικά παπούτσια Bally. Τη νύχτα γεμίζει άστεγους. Περιβεβλημένους με τους υδρατμούς απο τις "ξεθυμάστρες" του μετρό. Ξαπλώνουν στις ζεστές σχάρες και περιμένουν το Αμερικάνικο Ονειρο ν' αναδυθεί μέσα απο το συννεφάκι που τους περιβάλλει. Τα δέντρα χωρίς όνομα παίζουν περίεργα εφφέ με τα λαμπιόνια πάνω τους "υπάρχεις-δεν υπάρχεις-υπάρχεις", κι' αυτοί κοιμούνται έναν ύπνο με όνειρα ασπροκίτρινα, χριστουγεννιάτικα όνειρα απ' τα οποία οι ίδιοι απουσιάζουν.

Η Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα εκπορνεύεται υπέροχα στη 5η Λεωφόρο, αδιαφορώντας για το βλοσυρό βλέμμα του Αγίου Πατρικίου που αντιπαραθέτει το γοτθικό του ρυθμού του με έπαρση στις προκλητικά στολισμένες βιτρίνες του Bulgari και συνοδεύει ενίοτε με το κύμβαλο σκουφιά κατακόκκινα και πράσινα γάντια που στροβιλίζονται απαλά πάνω στα πέδιλα του πατινάζ στο μικρό παγοδρόμιο του Rockfeller Center. Στις 3 του Δεκέμβρη, οι Αμερικανοί πρόθυμα θ' αναφωνήσουν εκστασιασμένοι "Ουάου"για τα 30000 λαμπάκια που θα ξεφαντώνουν για πάνω απο ένα μήνα ξέφρενα, σφιχταγκαλιασμένα στα κλαδιά του Δέντρου τους.

Και θα χιονίζει. Σπάνια ξεχνάει η Νέα Υόρκη να παραγείλει τεράστια φορτία απο χιόνι, μπορεί πολύ, μπορεί πασπάλα, το σκούρο των παλιών όμορφων κτηρίων της απαιτεί το στολισμό του, με τις μαρκίζες και τα στέγαστρα προτεταμένα στο καιρό, σαν έτοιμα απο μήνες για να δεχτούν την ασημόσκονη που ταξιδεύει απο τον Καναδά για νάρθει και ν' αναπαυθεί εδώ, να στροβιλιστεί και να παγώσει σε σχήματα χριστουγεννιάτικων στολιδιών, λαμπιόνια κι' αυτά απο κρύσταλο και ζάχαρη άχνη.

Τα Χριστούγεννα η Νέα Υόρκη τραγουδάει τζάζ. Στα στενά του Greenwitch Village, με τα παρκάκια και τις αλέες η Billie Holiday στοιχιώνει τα τούβλα και τις πλάκες των δρόμων και συνοδεύει τη χειμωνιάτικη μουντάδα αρμονικά μέ τα βελούδα της φωνής της... Misty στο Greenwitch Village, the lady sings the blues στο Soho..... Kαι κεί, πιό πέρα, στην Canal Street, ο Ray Charles ανακατεύεται μές στο πλήθος και θυμάται τη Georgia, την γυναίκα, τη Georgia, τη πατρίδα του. Και η Νέα Υόρκη ερωτεύεται τη τζαζ τα Χριστούγεννα, και σημασία δεν έχει που τα καταστήματα τραγουδούν Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, η Νέα Υόρκη ερωτεύεται τη τζάζ και η τζάζ τη Νέα Υόρκη, γιατί τίποτα δεν είναι περισσότερο ταιριαστό στο κόσμο αυτό απο την υποψία και υπόσχεση ενός χιονισμένου έρωτα που κουβαλάει δώρα με χρυσούς φιόγκους, φιλιέται κι' αγκαλιάζεται μπροστά στο αναμένο τζάκι, πίνει ακριβό κόκκινο κρασί κι' ακούει τζάζ πάνω σε ιδρωμένα σεντόνια...

Κατα ένα τρόπο μαγικό, τα Χριστούγεννα οι τρείς μάγοι συνωμοτούν μυστικά και έξαϋλώνουν το εκτρωματικό της σύμβολο μέσα στο γκρίζο τ' ουρανού, έρχεται κι' εξαφανίζεται το πράσινο-φυστικί μές στο υπόλευκο του χιονιού, φυσάν αέρηδες τσουχτεροί απ' τη μεριά της θάλασσας, εκεί στο Ellis Island και σβύνουν την φλόγα του Πυρσού, πλανάται η Ελευθερία μόνη της και αποκαθηλωμένη για λίγο στις αποβάθρες, στa αστακομάγαζα του Pier One και στις μπυραρίες, φορά αθλητικά και γούνα, κάνει τζόκινγκ με T-shirt και sneakers, βγάζει βόλτα το σκύλο παραλιακά και σιγοτραγουδάει Σινάτρα. Την άνοιξη, το καλοκαίρι θα την προσκυνήσουν και πάλι στημένοι σε ατέλειωτες ουρές με τις φωτογραφικές ανα χείρας, οι Γιαπωνέζοι.

Το Carnegie Hall ανταγωνίζεται με υπεροψία το παραδιπλανό Planet Holywood, κονσέρτα στο ένα, T-bon steaks στο άλλο, ουρές και στα δύο, πανευτυχείς οι επαρχιώτες απ' το Wisconsin αν εξασφαλίσουν Χριστουγεννιάτικο τραπέζι στο Planet, το ίδιο πανευτυχείς οι ραφινάτοι Νεοϋορκέζοι άν καταφέρουν να εξασφαλίσουν θέση στη Χριστουγεννιάτικη συναυλία του Carnegie Hall , ν' ακούσουν τον Μεσσία του Χέντελ, να ζωντανέψουν το πνεύμα των Χριστουγέννων μέσω όρασης, μέσω ακοής.

Η λεωφόρος Lexington μοσχομυρίζει ντόνατς και καφέ, ακουμπισμένα τα γυαλιστερά πακέτα δίπλα στα τραπέζια φορτώνουν τους χώρους με χρώμα και λάμψη, οι ουρανοξύστες της Broadway κοιτούν απο ψηλά μάυρες λίμο με φυμέ τζάμια να σέρνονται αργά πάνω στη βρεγμένη άσφαλτο, να σταματούν στο Plaza Hotel, ν' αδειάζουν, να γεμίζουν, γούνες και μετάξια, καμηλό και ακριβές γραβάτες περιφέρονται στους χώρους της χλιδής, εκεί που ανήκουν, στο μπαρ με τις δερμάτινες μαύρες πολυθρόνες, την ξύλινη επένδυση στους τοίχους, τα σκαλιστά ταβάνια με τους πολυελαίους, τα πούρα που εκτίθενται στα κουτιά τους δίπλα στην είσοδο παρέα με συλλογή απο πανάκριβα κονιάκ, και το σαξόφωνο του Charlie Parker αναδύει το ρυθμό του take five μέσα απο καπνούς και λέξεις που μυρίζουν πούρο και κονιάκ Νapoleon.

Το Central Park τα Χριστούγεννα στολίζει χιλιάδες δέντρα με ασήμια και στρώνει λευκά χαλιά στα γρασίδια του. Σερβίρει ζεστή σοκολάτα και μπράουνιγκ με θέα τη λίμνη που δείχνει υπνωτισμένη , ν' απολαμβάνει την ηρεμία της και οι πάπιες τη δική τους. Τα πανύψηλα κτήρια της Park Avenue προσπαθούν να επιβάλλουν τον όγκο τους πάνω απ' τα δέντρα, το ίδιο και οι θόρυβοι απο την 5η Λεωφόρο, διυλίζονται στο χιόνι και καταλαγιάζουν σβυσμένοι και μακρινοί πάνω στα κίτρινα φύλλα και στο παγωμένο νερό. Τα παγκάκια φιλοξενούν μόνο σκίουρους και οι βάρκες στις όχθες σπουργίτια. Χαμόγελα με κατάλευκα δόντια περνούν πάνω σε ποδήλατα, σακίδιο στη πλάτη, γούνινα μαξιλαράκια στ' αυτιά, they are dreaming of a white Christmas, το ίδιο κι' εγώ...

Η Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα...

Βρώμικο φαγηό στα deli, υπέροχα δείπνα με κεριά στο Baltazar, σειρήνες πυροσβεστικής που σηματοδοτούν το ξεκίνημα της μέρας, βιτρίνες εκμαυλιστικές, το παραμύθι της Γέννησης να επαληθεύεται πεισματικά στις συνειδήσεις των ανθρώπων, ενδεδυμένο στο κόκκινο, στο χρυσό, στο ασημί. Χαρά αγορασμένη ακριβά πολλές φορές, παρούσα όμως ανελλιπώς για ένα μήνα, το Μεγάλο Μήλο την περιφέρει με διόρωφα ανοιχτά λεωφορεία και τη μεταδίδει σαν ίωση ακόμα και στον πιό ανυποψίαστο επισκέπτη. Νεαρά μαυράκια που δεν την αγοράζουν, την κλέβουν όμως με μεγάλη επιτυχία απο παχυλά πορτοφόλια και όχι μόνο, και την εξαργυρώνουν σε joints στις φτωχογειτονιές του Bronx. Aνθρωποι που δεν τους αρέσει να τους αγγίζεις, που επαναλαμβάνουν όμως ευκολότατα "I love you-I love you too", μυρωδιά μαριχουάνας στους δρόμους, αρώματα Αντόνιο Μπαντέρας στα πολυκαταστήματα, τεράστια σουβλάκια και χοτ ντογκς με μπόλικο κέτσαπ και μουστάρδα, αναπνοές που μυρίζουνε κρεμύδι, αναπνοές που μυρίζουν Listerin, καπνιστά ζαμπόν και γεμιστές γαλοπούλες με κόκκινο φιόγκο στα πόδια, κακής ποιότητας κινέζικο σε χάρτινα κουτάκια και soda, έρωτες καλοσαπουνισμένοι και άοσμοι, μάτια με κόκκινα τριχοειδή να γυαλίζουν πάνω σε μαύρο δέρμα, να ταξιδεύουν το δικό τους trip, να παραιτούνται...

Αγαπημένη Νέα Υόρκη! Ενα τεράστιο χωνευτήρι που ξέρει καλά να μεταμφιέζεται σε Αη-Βασίλη, να μαζεύει και να διώχνει, να υπόσχεται και να λέει ψέμματα, να γιορτάζει και να θρηνεί, να χορεύει, να καπνίζει κρυφά, να απολαμβάνει την απόλυτη μοναξιά των ανθρώπων στους χώρους που συνωστίζονται, να τους καννιβαλίζει και να τους ξερνά αναγεννημένους και δυνατούς...

Τα μπακαλιαράκια Κορινθιακού είναι έτοιμα.

Ο επαρχιακός δρόμος μπροστά στο σπίτι μου στένεψε πολύ ξαφνικά.

Κοιτάω στο βάθος μακριά και διακρίνω φωτισμένη τη γέφυρα του Brooklin. Οι ήχοι απο το κλαρινέττο του Woody Allen φτάνουν μέχρι εδώ. Τους απολαμβάνω μ' ένα ποτήρι Dry Martini με δυό έλιές. Δεν κολλάει με τα μπακαλιαράκια, αλλά δε βαριέσαι....