28 Νοε 2008

Η δικιά μου Νέα Υόρκη











Τηγανίζω μπακαλιαράκια Κορινθιακού και το μυαλό ταξιδεύει στον Ατλαντικό.





Αγναντεύει το βλέμμα μου απο το μαγικό παράθυρο της κουζίνας ελιές και κυπαρίσια, αλλά αυτό που βλέπει τελικά δεν είναι ελιές, δεν είναι κυπαρίσια, είναι δέντρα μεγάλα χωρίς όνομα, ανήκουν στους δρόμους και στους ανθρώπους που γεμίζουν τους δρόμους, δεν τους χρειάζεται το όνομα, κανείς δεν τα ρωτάει πώς τα λένε, είναι μόνο δέντρα, κι' αντί για φύλλα ντύνονται λαμπιόνια, χιλιάδες λαμπιόνια λευκά και κίτρινα, λές κι' υπάρχουν για να καρποφορούν φώς εορταστικό κάθε χρόνο, τέτοια εποχή.





Η Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα δημιουργεί Χριστούγεννα. Τα επιβάλλει. Και το κραυγάζει. Και το πιστεύει.





Η Νέα Υόρκη μεταμορφώνει τον καταναλωτισμό των κατοίκων της σε χριστουγενιάτικο πανηγύρι, και δεν αφήνει κανέναν να αναρωτηθεί πώς γίνεται αυτό. Ετσι είναι η Νέα Υόρκη. Υποδέχεται με τον ίδιο ενθουσιασμό σχιστομάτες και ροδομάγουλους Τεξανούς. Βάζει σε πειρασμό τουρίστες Ευρωπαίους και απερίγραπτες χρωματιστές γιαγιάδες απ' το Οχάϊο. Κάνει "seduced" τους Νεοϋορκέζους κι' αφήνει έκπληκτους τους Αυστραλούς γελαδάρηδες να χαζεύουν το θαύμα των Χριστουγέννων μπροστά στις βιτρίνες του Macy's. Η Νέα Υόρκη καταφέρνει να μεταλλάξει ένα χάμπουργκερ στο Hard Rock Cafe' σε ένα delicious Christmas Eve meal!





Τα μπακαλιαράκια τσιτσιρίζουν. Κι' εγώ δεν μυρίζω τη ψαρίλα. Spare ribs μυρίζω. Και chicken wings με barbecue sauce...





Γυρίζω τα ψάρια στο τηγάνι. Να τελειώσω. Να φάμε. Να βγώ. Μιά βόλτα στη Μάντισον. Δεν έχει ώρα η Μάντισον. Η Μάντισον υπάρχει για να ζεί όλο το εικοσιτετράωρο. Το πρωί ζεί για τους εργαζόμενους. Το μεσημέρι για τους τουρίστες. Το απόγευμα για τα παιδιά. Το βράδυ γεμίζει μακριά παλτά μαύρα και φίνα κασκόλ. Γεμίζει μπότες ακριβές και γυαλιστερά ανδρικά παπούτσια Bally. Τη νύχτα γεμίζει άστεγους. Περιβεβλημένους με τους υδρατμούς απο τις "ξεθυμάστρες" του μετρό. Ξαπλώνουν στις ζεστές σχάρες και περιμένουν το Αμερικάνικο Ονειρο ν' αναδυθεί μέσα απο το συννεφάκι που τους περιβάλλει. Τα δέντρα χωρίς όνομα παίζουν περίεργα εφφέ με τα λαμπιόνια πάνω τους "υπάρχεις-δεν υπάρχεις-υπάρχεις", κι' αυτοί κοιμούνται έναν ύπνο με όνειρα ασπροκίτρινα, χριστουγεννιάτικα όνειρα απ' τα οποία οι ίδιοι απουσιάζουν.





Η Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα εκπορνεύεται υπέροχα στη 5η Λεωφόρο, αδιαφορώντας για το βλοσυρό βλέμμα του Αγίου Πατρικίου που αντιπαραθέτει το γοτθικό του ρυθμού του με έπαρση στις προκλητικά στολισμένες βιτρίνες του Bulgari και συνοδεύει ενίοτε με το κύμβαλο σκουφιά κατακόκκινα και πράσινα γάντια που στροβιλίζονται απαλά πάνω στα πέδιλα του πατινάζ στο μικρό παγοδρόμιο του Rockfeller Center. Στις 3 του Δεκέμβρη, οι Αμερικανοί πρόθυμα θ' αναφωνήσουν εκστασιασμένοι "Ουάου"για τα 30000 λαμπάκια που θα ξεφαντώνουν για πάνω απο ένα μήνα ξέφρενα, σφιχταγκαλιασμένα στα κλαδιά του Δέντρου τους.





Και θα χιονίζει. Σπάνια ξεχνάει η Νέα Υόρκη να παραγείλει τεράστια φορτία απο χιόνι, μπορεί πολύ, μπορεί πασπάλα, το σκούρο των παλιών όμορφων κτηρίων της απαιτεί το στολισμό του, με τις μαρκίζες και τα στέγαστρα προτεταμένα στο καιρό, σαν έτοιμα απο μήνες για να δεχτούν την ασημόσκονη που ταξιδεύει απο τον Καναδά για νάρθει και ν' αναπαυθεί εδώ, να στροβιλιστεί και να παγώσει σε σχήματα χριστουγεννιάτικων στολιδιών, λαμπιόνια κι' αυτά απο κρύσταλο και ζάχαρη άχνη.





Τα Χριστούγεννα η Νέα Υόρκη τραγουδάει τζάζ. Στα στενά του Greenwitch Village, με τα παρκάκια και τις αλέες η Billie Holiday στοιχιώνει τα τούβλα και τις πλάκες των δρόμων και συνοδεύει τη χειμωνιάτικη μουντάδα αρμονικά μέ τα βελούδα της φωνής της... Misty στο Greenwitch Village, the lady sings the blues στο Soho..... Kαι κεί, πιό πέρα, στην Canal Street, ο Ray Charles ανακατεύεται μές στο πλήθος και θυμάται τη Georgia, την γυναίκα, τη Georgia, τη πατρίδα του. Και η Νέα Υόρκη ερωτεύεται τη τζαζ τα Χριστούγεννα, και σημασία δεν έχει που τα καταστήματα τραγουδούν Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, η Νέα Υόρκη ερωτεύεται τη τζάζ και η τζάζ τη Νέα Υόρκη, γιατί τίποτα δεν είναι περισσότερο ταιριαστό στο κόσμο αυτό απο την υποψία και υπόσχεση ενός χιονισμένου έρωτα που κουβαλάει δώρα με χρυσούς φιόγκους, φιλιέται κι' αγκαλιάζεται μπροστά στο αναμένο τζάκι, πίνει ακριβό κόκκινο κρασί κι' ακούει τζάζ πάνω σε ιδρωμένα σεντόνια...





Κατα ένα τρόπο μαγικό, τα Χριστούγεννα οι τρείς μάγοι συνωμοτούν μυστικά και έξαϋλώνουν το εκτρωματικό της σύμβολο μέσα στο γκρίζο τ' ουρανού, έρχεται κι' εξαφανίζεται το πράσινο-φυστικί μές στο υπόλευκο του χιονιού, φυσάν αέρηδες τσουχτεροί απ' τη μεριά της θάλασσας, εκεί στο Ellis Island και σβύνουν την φλόγα του Πυρσού, πλανάται η Ελευθερία μόνη της και αποκαθηλωμένη για λίγο στις αποβάθρες, στa αστακομάγαζα του Pier One και στις μπυραρίες, φορά αθλητικά και γούνα, κάνει τζόκινγκ με T-shirt και sneakers, βγάζει βόλτα το σκύλο παραλιακά και σιγοτραγουδάει Σινάτρα. Την άνοιξη, το καλοκαίρι θα την προσκυνήσουν και πάλι στημένοι σε ατέλειωτες ουρές με τις φωτογραφικές ανα χείρας, οι Γιαπωνέζοι.





Το Carnegie Hall ανταγωνίζεται με υπεροψία το παραδιπλανό Planet Holywood, κονσέρτα στο ένα, T-bon steaks στο άλλο, ουρές και στα δύο, πανευτυχείς οι επαρχιώτες απ' το Wisconsin αν εξασφαλίσουν Χριστουγεννιάτικο τραπέζι στο Planet, το ίδιο πανευτυχείς οι ραφινάτοι Νεοϋορκέζοι άν καταφέρουν να εξασφαλίσουν θέση στη Χριστουγεννιάτικη συναυλία του Carnegie Hall , ν' ακούσουν τον Μεσσία του Χέντελ, να ζωντανέψουν το πνεύμα των Χριστουγέννων μέσω όρασης, μέσω ακοής.




Η λεωφόρος Lexington μοσχομυρίζει ντόνατς και καφέ, ακουμπισμένα τα γυαλιστερά πακέτα δίπλα στα τραπέζια φορτώνουν τους χώρους με χρώμα και λάμψη, οι ουρανοξύστες της Broadway κοιτούν απο ψηλά μάυρες λίμο με φυμέ τζάμια να σέρνονται αργά πάνω στη βρεγμένη άσφαλτο, να σταματούν στο Plaza Hotel, ν' αδειάζουν, να γεμίζουν, γούνες και μετάξια, καμηλό και ακριβές γραβάτες περιφέρονται στους χώρους της χλιδής, εκεί που ανήκουν, στο μπαρ με τις δερμάτινες μαύρες πολυθρόνες, την ξύλινη επένδυση στους τοίχους, τα σκαλιστά ταβάνια με τους πολυελαίους, τα πούρα που εκτίθενται στα κουτιά τους δίπλα στην είσοδο παρέα με συλλογή απο πανάκριβα κονιάκ, και το σαξόφωνο του Charlie Parker αναδύει το ρυθμό του take five μέσα απο καπνούς και λέξεις που μυρίζουν πούρο και κονιάκ Νapoleon.




Το Central Park τα Χριστούγεννα στολίζει χιλιάδες δέντρα με ασήμια και στρώνει λευκά χαλιά στα γρασίδια του. Σερβίρει ζεστή σοκολάτα και μπράουνιγκ με θέα τη λίμνη που δείχνει υπνωτισμένη , ν' απολαμβάνει την ηρεμία της και οι πάπιες τη δική τους. Τα πανύψηλα κτήρια της Park Avenue προσπαθούν να επιβάλλουν τον όγκο τους πάνω απ' τα δέντρα, το ίδιο και οι θόρυβοι απο την 5η Λεωφόρο, διυλίζονται στο χιόνι και καταλαγιάζουν σβυσμένοι και μακρινοί πάνω στα κίτρινα φύλλα και στο παγωμένο νερό. Τα παγκάκια φιλοξενούν μόνο σκίουρους και οι βάρκες στις όχθες σπουργίτια. Χαμόγελα με κατάλευκα δόντια περνούν πάνω σε ποδήλατα, σακίδιο στη πλάτη, γούνινα μαξιλαράκια στ' αυτιά, they are dreaming of a white Christmas, το ίδιο κι' εγώ...




Η Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα...




Βρώμικο φαγηό στα deli, υπέροχα δείπνα με κεριά στο Baltazar, σειρήνες πυροσβεστικής που σηματοδοτούν το ξεκίνημα της μέρας, βιτρίνες εκμαυλιστικές, το παραμύθι της Γέννησης να επαληθεύεται πεισματικά στις συνειδήσεις των ανθρώπων, ενδεδυμένο στο κόκκινο, στο χρυσό, στο ασημί. Χαρά αγορασμένη ακριβά πολλές φορές, παρούσα όμως ανελλιπώς για ένα μήνα, το Μεγάλο Μήλο την περιφέρει με διόρωφα ανοιχτά λεωφορεία και τη μεταδίδει σαν ίωση ακόμα και στον πιό ανυποψίαστο επισκέπτη. Νεαρά μαυράκια που δεν την αγοράζουν, την κλέβουν όμως με μεγάλη επιτυχία απο παχυλά πορτοφόλια και όχι μόνο, και την εξαργυρώνουν σε joints στις φτωχογειτονιές του Bronx. Aνθρωποι που δεν τους αρέσει να τους αγγίζεις, που επαναλαμβάνουν όμως ευκολότατα "I love you-I love you too", μυρωδιά μαριχουάνας στους δρόμους, αρώματα Αντόνιο Μπαντέρας στα πολυκαταστήματα, τεράστια σουβλάκια και χοτ ντογκς με μπόλικο κέτσαπ και μουστάρδα, αναπνοές που μυρίζουνε κρεμύδι, αναπνοές που μυρίζουν Listerin, καπνιστά ζαμπόν και γεμιστές γαλοπούλες με κόκκινο φιόγκο στα πόδια, κακής ποιότητας κινέζικο σε χάρτινα κουτάκια και soda, έρωτες καλοσαπουνισμένοι και άοσμοι, μάτια με κόκκινα τριχοειδή να γυαλίζουν πάνω σε μαύρο δέρμα, να ταξιδεύουν το δικό τους trip, να παραιτούνται...




Αγαπημένη Νέα Υόρκη! Ενα τεράστιο χωνευτήρι που ξέρει καλά να μεταμφιέζεται σε Αη-Βασίλη, να μαζεύει και να διώχνει, να υπόσχεται και να λέει ψέμματα, να γιορτάζει και να θρηνεί, να χορεύει, να καπνίζει κρυφά, να απολαμβάνει την απόλυτη μοναξιά των ανθρώπων στους χώρους που συνωστίζονται, να τους καννιβαλίζει και να τους ξερνά αναγεννημένους και δυνατούς...




Τα μπακαλιαράκια Κορινθιακού είναι έτοιμα.




Ο επαρχιακός δρόμος μπροστά στο σπίτι μου στένεψε πολύ ξαφνικά.




Κοιτάω στο βάθος μακριά και διακρίνω φωτισμένη τη γέφυρα του Brooklin. Οι ήχοι απο το κλαρινέττο του Woody Allen φτάνουν μέχρι εδώ. Τους απολαμβάνω μ' ένα ποτήρι Dry Martini με δυό έλιές. Δεν κολλάει με τα μπακαλιαράκια, αλλά δε βαριέσαι....




49 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ξέχασες το Russian tea room!!
Πριν, ή ακόμα καλύτερα μετά, από μια παράσταση στο Carnegie hall.
Blini με καπνιστό σολομό κι ένα ποτήρι σαμπάνια, τσιγκουνιές θα κάνουμε τώρα;
Καλά Χριστούγεννα όπου κι αν βρισκόμαστε. Τι Εξαμίλια, τι fifth avenue.
Μουτς

Γ.

Μαριλένα είπε...

φωνάζω στην Ελενη
"διάβασε σήμερα τον Βιολιστή: θα τρελλαθείς με το ποστ της!"

υπέροχο, υπέροχο, υπέροχο :)))

(για μενα που η Σου Κάουφμαν, μιλάει στην ψυχή μου, περισσότερο απ' ό,τι όλοι οι άλλοι μαζί :))

σε φιλω :))

b|a|s|n\i/a είπε...

η κάθε νέα υόρκη και τα χριστούγεννα είναι μέσα μας. όπου και να είμαστε. ότι και να μαγειρεύουμε. :)

Σπύρος είπε...

Μακαρι να μπορουσαμε να κανουμε ενα ταξιδακι αυτες τις μερες εκει :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος: Μπλινί με τηγανητά μπακαλιαράκια και βαρελίσιο κρασί πάντως προσφέρουμε! Κόπιασε!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα: Ευχαριστώ για το καλό το λόγο! Ταξίδεψα κι' εγώ μαζί σου. Την Σού Κάουφμαν δεν την έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Στα υπ' όψιν...
Βροχερά φιλιά σου στέλνω!

βιολιστης στη στεγη είπε...

b/a/s/n/i/a: Ετσι είναι. Και τις αναμνήσεις μας τις κρεμάμε στο δέντρο για στολίδι!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Lockheart: Οσο είναι καιρός πολεμιστή! Πριν τη προλάβει η φτώχεια για τα καλά!

λιμανάκι είπε...

Όμορφα μας ταξίδεψες...

άντε τελείωνε με το μαγείρεμα!Χοντρό κασκόλ,σκουφάκι και βόλτα για περπάτημα και φωτογραφίες.
Εκεί έξω είναι η ζωή

Φιλιά σου πολλά!

jacki είπε...

Ίσως να φταίει η μουσική σου, ίσως το κείμενο, ίσως και η επιθυμία για κάτι διαφορετικό.. ή η λαχτάρα να φτάσουν τα Χριστούγεννα σε Νέο Υόρκη και Ελλάδα.. Είμαι ήδη εκεί.. και παραγγέλνω αχνιστό καφέ και ντόνατς..
Για μεσημέρι όμως θα προτιμήσω τηγανιτά μπακαλιαράκια.
Καλό απόγευμα.. Πολύ όμορφη η μουσική που επέλεξες να ντύσεις το κείμενό σου.

leondokardos είπε...

Εστω και νοερά, πολύ όμορφα και ζωντανά μας ταξίδεψες στη Νεα Υόρκη.
Φέτος ετοιμάζομαι να κάνω Χριστούγενα στο αγαπημένο μου Λονδίνο, με κρατούν εκεί πολύ όμορφες αναμνήσεις.
Καλό Σαβ/ακο.

faraona είπε...

Ωραια !
Ωραια!
Υπεροχη αναρτηση με αντιθέσεις.
Ολα κομματια της ζωης των ανθρωπων ειναι.
Διαλεγουμε και παιρνουμε.
Φιλια πολλα!

elf είπε...

Πάω να φωνάξω τη wilma - θα τρελαθεί μ' αυτό το ποστ. Και Χριστούγεννα και ΝΥ;;;
Ωραία μας ταξίδεψες, βιολιστή μου. Δεν έχω πάει στις ΗΠΑ. Θα το κάνω όταν έχω ελεύθερο τουλάχιστον ένα χρόνο. μέχρι τότε θα διαβάζω εσάς. Καλημέρα και καλή Κυριακή.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Λιμανάκι: Αχ λιμανάκι μου, καλά τα λές, και πάνω που το προγραμμάτισα για σήμερα, ξημέρωσε μέρα μαγιάτικη! Χθές με τη βροχή, ήμουν τόσο πολύ μές στην ατμόσφαιρα...
Γάντια, σκουφιά κ.λ.π., αναβάλονται για προσεχώς!
Καλή Κυριακή!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Jacki: Και μιάς και είσαι ήδη εκεί, περίμενε λιγάκι, έρχομαι και σε παίρνω και κατηφορίζουμε στο Πίρ Ουάν , στις αποβάθρες, για καραβιδομακαρονάδα φοβερή και ένα ποτήρι άσπρο κρασί!
Είσαι;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Leontokardos: Αγαπημένο και το Λονδίνο! Αλλη ατμόσφαιρα εκεί. Πιό ...σοφιστικέ! Ομορφα θα είναι..Εύχομαι να δημιουργήσεις καινούργιες αναμνήσεις αυτά τα Χριστούγεννα!
Καλή σου μέρα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Faraona: Αγαπάς μιά πόλη όταν έχεις γνωρίσει όλα της τα πρόσωπα. Και αυτή η πόλη έχει πολλά. Και λαμπερά και σκοτεινά. Και σίγουρα δεν πλήτεις ποτέ!
Καλή Κυριακή Αναστασία μου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

elf: Τόπιασες το νόημα ελφάκι μου. Δεν είναι μέρος για μιά εβδομάδα. Εμένα μου πήρε πολύ καιρό για να την αγαπήσω. Και για να την αγαπήσεις πρέπει να ζήσεις την ατμόσφαιρά της σε όλες τις τις εκφάνσεις.
Το Χριστουγεννιάτικο της πρόσωπο όμως, είναι μαγικό!
Φιλιά πολλά!

Tali είπε...

- Θ Ε Λ Ω

Ν Α
Π Α Ω
Ε Κ Ε Ι
Τ_Ω_Ρ_Α!!

παρε με μαζι σου!!!!

τωρα!

anima είπε...

Όμορφο να μπορείς το "εκεί" να το κάνεις "εδώ",και να χάνεσαι στη μαγεία του.

Μα πιο όμορφο είναι θαρρώ
να μπορείς να κρατάς μέσα σου εικόνες.Και μυρωδιές.Και γεύσεις.Και χρώματα.Και θύμησες
Και να τις φέρνεις στο νου
Ξανά και ξανά...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Talisker: Εχεις τα χρώματα της Ν. Υόρκης. Τό ξέρεις;
Κόκκινο και μαύρο!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανιμα : Υπάρχουν κάποιες εικόνες που "ζυμώνονται" μαζί με τις αναμνήσεις και με τις λέξεις....
Η λέξη "Χριστούγεννα" έχει ζυμωθεί με μεγάλη δόση Ν. Υόρκης..
Στο μυαλό μου...

anepidoti είπε...

τι ταξίδι ήταν αυτό βιολιστή μου, τι υπερατλαντικό ταξίδι ήταν!!
πως φαίνεται πόσο την ξέρεις την πόλη, πόσο την έζησες!!
ζηλεύω, θάθελα νάμουν εκεί τώρα!!
μέσα απ' την ματιά σου!!!
υπέροχο ποστ, τέλειο!!!

patsiouri είπε...

Εγώ που αυτή ακριβώς τη στιγμή ζηλεύω τα τηγανιτά ψαράκια γιατί έχω πεθάνει της πείνας και όχι τη Ν.Υόρκη έχω πρόβλημα γιατρέ μου???????

Ανώνυμος είπε...

Εχω παει στη Ν.Υορκη Αυγουστο μηνα.
Περασα φανταστικα. Οταν θα ξαναπαω θα ειναι Χριστουγεννα.

Roadartist είπε...

με πέθανες λέμε........

θελω να παω στη ν. υορκη.. κλαψ :(

beth είπε...

εγω βεβαιως στην αμερικη δεν εχω παει αλλα εσυ την εχεις ζησει καθως φαινεται και απο την καλη και απο την αναποδη, ξερεις τα μυστικα τις λεπτομεριες. Η γραφη σου αναδεικνιει όλη την ΝΕουορκεζικη μαγεια των χριστουγεννων σαν και αυτη που δειχνουν στις ταινιες.. ξες.
Τα χριστουγεννα φτιαχτηκαν στην αμερικη και ειναι ενα υπερ κερδοφορο προιον και δε θα σταματησουν να το πουλανε.
Φωτακια σκατακια που εμας θα μας μεινουν για παντα χαραγμενα ακομα και οταν τηγανιζουμε μπακαλιαρους και μαριδες. Φιλια πολλα

Unknown είπε...

κι αν δεν κολλάν τα μπακαλιαράκια με το μαρτίνι, ποιός νοιάζεται; στη σκέψη μας κολλάνε όλοι οι συνδυασμοί...

κι εσύ ξέρεις να τους προσφέρεις πάντα με χρώμα...

και με ήχους...

φιλιά βρόχινα...

ολα θα πανε καλα... είπε...

Yπέροχη η μουσική και με ταξίδεψες σε μέρη που δεν πήγα και που δεν ξέρω αν θα πάω ποτέ.Όταν ζούσε ο σύντροφός μου, μού έλεγε να πάμε να μου δείξει το μέρος που μεγάλωσε.Έχουμε χρόνο,του λεγα,φοβάμαι το μακρινό ταξίδι με το αεροπλάνο,του λεγα,εγώ προτιμώ τις ευρωπαΪκές πρωτεύουσες του λεγα,μπούρδες διάφορες του λεγα...Από τότε που πέθανε άρχισα να διαβάζω βιβλία για τη Νέα Υόρκη,να αγοράζω λευκώματα,να βλέπω ταινίες που την περιέχουν,ντοκυμαντέρ ανάλογα,διάφορα....Τώρα με καλούν τα παιδιά του που ζουν εκεί.Ίσως αποφασίσω να πάω και να σιγοτραγουδήσω το Georgia on my mind,που το αναφέρεις κι εσύ,ήταν το αγαπημένο μας,και το I'm sorry,so sorry...
Σε ευχαριστώ για το κείμενο με τις τόσες πληροφορίες και τις εικόνες που μου χάρισες!

βιολιστης στη στεγη είπε...

anepidoti: Μα κι' εγώ ταξιδεύω μαζί σας, ανεπίδοτή μου! Και οι εικόνες ζωντανεύουν πάντα καλύτερα όταν τις μοιράζεσαι...
Φιλιά πολλά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

patsiouri: Μετρίως σοβαρό! Λέγεται "σύνδρομο ρεαλιστικής προσέγγισης ονείρων"και θεραπεύεται με μία βόλτα στη Ν. Υόρκη!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος: Δεν έλιωσες στην υγρασία; Αλλά και νάλιωσες, τί σημασία έχει αφού πέρασες ωραία; Αν πάς Χριστούγεννα, πρόσεξε! Τό κρύο εκεί ΞΥΡΙΖΕΙ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Roadartist: Σιγά, που δεν θα πάς! Τα κάνεις τα ταξιδάκια σου αρτίστα μου! Εύχομαι κάποια στιγμή να το κάνεις κι' αυτό και να απολαύσουμε αυτή τη πόλη και μέσα απ' τη δική σου παρατηρητική ματιά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Beth: Μερικές φορές το χρειαζόμαστε αυτό το ρημάδι το παραμυθάκι κοριτσάκι μου! Ακόμα κι' άν πουλιέται ακριβά. Κοστίζει, βλέπεις η ψευδαίσθηση χαράς. Μας κάνει για λίγο παιδιά. Και λίγο πιό ανθρώπινους...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νεράϊδα της βροχής: Σ' ευχαριστώ νεράϊδα μου! Το μαρτίνι δεν κολλάει, κολλάνε όμως οι ελιές, βλέπεις;
Εξ' άλλου εσύ, είσαι ολόκληρη μιά Ν. Υόρκη, απο μόνη σου! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά : Να πάς καλό μου, να πάς! Αν δε σε πονάει αυτό. Αν δε σε γυρίζει πίσω. Να τη δείς μέσα απο τα δικά του μάτια, ίσως...
Εσύ ξέρεις το πότε...

Spy είπε...

Και να σκεφτείτε πως δεν μου άρεσε η Νέα Υόρκη. Πως βέβαια να σχηματίσεις γνώμη, όταν αντί για τέτοιες υπέροχες περιγραφές, βγάζεις συμπεράσματα από τις χιλιοπαιγμένες σειρές στο χαζοκούτι;
Άλλη μια υπέροχη ανάρτησή σας καρφώθηκε σήμερα στο μυαλό μου...

Σας ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

ωωωωωωωωωω. τι, ομορφο ποστ....τι ατμοσφαιρα! τι μπακαλιαρακια!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Spy: H "εσωτερική" μας ματιά πάντα βλέπει καθαρότερα. Και ανθρώπους και πόλεις...

βιολιστης στη στεγη είπε...

exofthalmi: Τόση γκλαμουριά σου σερβίρισα, κι' εσύ τό νού σου στα μπακαλιαράκια! Τς τς τς! :))

ολα θα πανε καλα... είπε...

@βιολιστή:

Ελπίζω κάποια φορά...να γίνει αυτό το ταξίδι,σε ευχαριστώ!

wilma είπε...

Η ΝΥ είναι κόλλημα για μένα. Η περιγραφή σου ήταν σαν να έβαλες μπροστά μου ένα τραπέζι φορτωμένο με τις ωραιότερες λιχουδιές. Το διάβασα λαίμαργα και θα το διαβάσω ξανά και ξανά με μικρές δόσεις για να το απολαύσω.
Ευχαριστώ βιολιστή μου

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά: Οταν το θελήσεις θα γίνει!
Πολλά φιλιά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Wilma: Eκείνα τα "βρώμικα" στα deli να δείς τί νόστιμα είναι!
Αντε και καλή όρεξη!

Leviathan είπε...

popo prepei na einai teleia ekei!!!filia polla!!! :)

Madame de la Luna είπε...

Δεν θα το πιστέψεις αλλά είναι το μέρος που φέτος θα ήθελα να βρίσκομαι εκεί, για την αλλαγή του χρόνου. Δεν θα το πετύχω, το ξέρω, αλλά είναι σαν να πήγα απόψε... Δεν νομίζω να έχω διαβάσει ομορφότερη περιγραφή. Καλό ξημέρωμα και σ' ευχαριστώ!!! Για τη βόλτα...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Leviathan : Δεν θάλεγα τέλεια. Διαφορετικά θα έλεγα.
Καλημέρα στην όμορφη Καβάλα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Madame de la luna : Ποιός ξέρει καλή μου; Μπορεί το φεγγάρι σου να κάνει την στάση του εκείσε χρόνο ανύποπτο. Οταν θα είσαι έτοιμη να απολαύσεις πραγματικά τη βόλτα αυτή! Σου το εύχομαι!

ILive2LoveMe είπε...

Δεν έχω πάει Νέα Υόρκη,και μάλλον δεν θα πάω ποτέ χαχα. Ευχαριστούμε για το όμορφο ταξίδι :)
Καλό μήνα και φιλιά!